Kinderen uit huis, man aan het werk, de zomer bijna voorbij en ik….. had behoefte aan iets anders. Ik wilde er even uit… alleen. Ik zocht naar nieuwe inspiratie. Ik wilde even weg uit de drukke Randstad, nieuwe mensen ontmoeten….. ergens ver weg in een mooie omgeving. Een vriendin van mij had in de zomer gesuisd met Jan van Delden. Zij vertelde mij over Sablou en over DOE MEE. Ik bekeek de website en twijfelde geen moment….. dat ging ik doen.
Ik nam contact op met Annette en 2 weken later zat ik in de auto. In één dag reed ik naar de Dordogne. Prima te doen. Toen ik om een uur of 9 ’s avonds het terrein van Sablou op reed, werd ik ontroerd door de schoonheid ervan, het majestueuze chateau, de liefelijke orangerie, de bliksemflitsen in het dal, het pianoconcert waar de gasten en ook ik, op getrakteerd werden die speelde en in de verte het gehuil van de bosuil. Wat een plek!
Ik heb een uur op het muurtje gezeten waarvandaan je een weids uitzicht hebt over het dal en verder. Ik voelde dat dit mooie weken zouden worden…
De eerste week logeerde er een ‘wandelgroep’ op Sablou. Deze gezellige groep sportieve Nederlanders maakte iedere dag een wandeling in de omgeving, een heuvelachtige streek met veel bos waarin kastelen, landhuizen en pittoreske dorpjes verstopt liggen. Ik maakte deel uit van een groep van zo’n 6 vrijwilligers, gelijkgestemde leeftijdgenoten met wie ik een enorm gezellige tijd heb gehad. De vrijwilligers zorgden voor het ontbijt en hielpen bij de avondmaaltijd de kok met de voorbereidingen en maakten de boel ook weer schoon. Op het terrein en in de gebouwen is altijd wat te doen, dus als vrijwilliger hoef je je nooit te vervelen. Het leuke is dat er zoveel werk is, dat er altijd wel wat te doen is dat bij je past. Bovendien is het heerlijk om je je een beetje eigenaar te voelen van zo’n imposant landgoed. Als je de planten water geeft voel je je als een jonkvrouwe…. Wij werkten ca. 24 uur per week, dus er was meer dan genoeg tijd om de prachtige omgeving te verkennen.
Een tochtje met de kano over ‘la Vézère’ is een aanrader en doe dan vooral het schilderachtige terrasje bij ‘déjeuner sur l’herbe aan in het plaatsje St Leon sur Vézère.
De daaropvolgende weken waren er geen groepen en hebben we de tijd gebruikt om grotere klussen te doen waar niemand in het zomerseizoen aan toe komt. De zolder, zwembad, tuin en Orangerie zijn aangepakt. Heerlijk dat werken in zoveel ruimte en vrijheid.
Een aangename bijkomstigheid was de meditaties die aan vrijwilliger en gast werden aangeboden in de sfeervolle, speciaal daarvoor ingerichte ruimte.
Iedere werkdag zat Simon om 9.30 klaar om ons in zo’n 45 minuten weer even naar binnen te laten keren en ons één te laten voelen met de wereld om ons heen. Een heerlijke start van de dag.
Gedurende mijn verblijf op Sablou werd er gewerkt, maar er bleef meer dan genoeg tijd over om de vele sfeervolle stadjes en ander bezienswaardigheden te bezoeken.
Daarnaast werden er zo nu en dan muzikale evenementen op Sablou georganiseerd. Zo heeft Consuelo Lepauw, een bevriend professioneel violiste, een indrukwekkend mooi concert gegeven in de wijnkelder op het terrein. Mensen uit de buurt en natuurlijk de vrijwilligers konden hiervan komen genieten obv een vrijwillige bijdrage. De broer van Consuelo, George Lepauw, is een begenadigd pianist en heeft vlak na mijn vertrek ook een concert op Sablou gegeven. Helaas heb ik dat moeten missen.
Naast alle leuke dingen die ik heb gedaan, bezocht, gezien en gehoord hebben de ontmoetingen met de andere vrijwilligers mijn verblijf onvergetelijk mooi gemaakt. In een omgeving waar rust, ruimte en schoonheid is en weinig afleiding van buitenaf, voel je je vrij en kun je jezelf zijn.
Hier ontstaan de mooiste gesprekken en de verbinding met de ander. Die verbinding is er nog steeds. Dat maakte mijn Sablou-avontuur extra waardevol.
